به نقل از «تابناک»

خبرنگاران تلویزیون در بازیهای آسیایی مثل جام جهانی فوتبال کارت شناسایی ندارند؟!

تاریخ انتشار: ۱ شهریور ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۲۷۶۵۱۷

با سپری شدنِ روزهای متمادی از بازیهای آسیایی جاکارتا، گزارشگران اعزامی تلویزیون ایران همان روشی را در پیش گرفته‌‎اند که در جام جهانی روسیه شاهد آن بودیم و آن هم تهیه گزارش از کف خیابان‌های جاکارتا به جای حضور در دهکده بازیها و تمرینات ورزشکاران ایرانی یا در کنار زمین مسابقات است؛ رخدادی که این پرسش را پیش آورده که آیا کپی رایت این بازیها نیز خریداری یا پرداخته نشده که چنین برخوردی با خبرنگاران صداوسیما شده است؟!

به گزارش «تابناک»؛ بازیهای آسیایی جاکارتا بزرگ‌ترین رقابت ورزشی قاره کهن است و فرصتی برای نمایش قدرت ورزش ملت‌ها محسوب می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تلویزیون به روال ادوار پیشین، به پوشش زنده این رقابت‌ها پرداخته و درخشش ورزشکاران ایران و نواخته شدنِ مکرر سرود ملی ایران را در این رویداد پخش کرده اما خبری از گزارش‌های میدانی در دهکده بازیهای آسیایی یا در کنار زمین مسابقه نیست و ظاهراً ارتباط گزارشگران اعزامی تلویزیون با ورزشکاران ایرانی قطع است!

گزارشگران اعزامی تلویزیون نیز به همان شیوه‌های این مسابقات را پوشش می‌دهند که محمدرضا میثاقیان جام جهانی روسیه را پوشش می‌داد. آنها معمول در جاکارتا می‌چرخند و با چند توریست یا تماشاچی گفت و گو می‌کنند و از خارج از محیط‌های ورزشی ارتباط می‌گیرند و اگر ارتباط دیگری نیز برقرار می‌شود، از طریق موبایل است. گزارش بازیها نیز به جای انجام از سالن مسابقات، از استودیو تهران با حضور گزارشگران انجام می‌شود و حتی هادل عامل گزارشگر کشتی نیز در این مسابقه حضور نیافته بود.

به نظر می‌رسد این گزارشگران صداوسیما، فاقد آی دی کارت برای حضور در اماکن مرتبط با بازیهای آسیایی هستند و دقیقاً وضعیت مشابه جام جهانی تکرار شده است. تنها در صورتی که کپی رایت پخش بازیهای آسیایی خریداری یا هزینه آن پرداخت نشده باشد، برای گزارشگران آی دی کارت صادر نمی‌شود و آنها بلاتکلیف هستند و در غیر این صورت، صدور آی دی کارت جزو بدیهی‌ترین امکاناتی است که در اختیار خبرنگاران شبکه‌های تلویزیونی قرار داده می‌شود.

البته مشخص نیست این بار نیز صداوسیما کپی رایت را خریداری نکرده یا همچون جام جهانی بحث عدم امکان واریز رقم رایت پخش بازیها مطرح است اما در هر حال باید در نظر داشت بازیهای آسیایی برخلاف جام جهانی فوتبال یا المپیک، از حق پخش گرانقیمتی برخوردار نیست و اگر واقعاً حق پخش این رویداد نیز همچون جام جهانی خریداری نشده باشد، باید قدری در نحوه مدیریت هزینه‌ها در تلویزیون تامل کرد.

از سوی دیگر همان‌طور که چندی پیش «تابناک» گزارش داد، سه روز قبل از آغاز بازیهای آسیایی، شهریاری معاون اداری و مالی صداوسیما در نامه‌ای به وزیر ورزش خواستار صدور 15 آی دی کارت برای خبرنگاران روزنامه جام جم و 20 آی دی کارت برای خبرنگاران شبکه‌های مختلف تلویزیون شده بود که طبیعتاً با مقاومت مسئولان ورزشی همراه شد و آنها با این درخواست عجیب در این فاصله محدود زمانی همراهی کردند.

مسعود سلطانی‌فر وزیر ورزش همان روزِ 25 مرداد در کنار این نامه خطاب به رضا صالحی امیری رئیس کمیته ملی المپیک پاراف کرده است: «پیرو مذاکرات قبلی و توضیحات آقای دکتر سجادی، لطفاً دستور پیگیری‌های لازم و عاجل صادر نمایید. اگرچه صداوسیما در این زمینه دیر اقدام نموده است.» و ظاهراً گردش کار لازم صورت پذیرفته تا خبرنگاران صداوسیما در این بازی ها همچون مسابقات جام جهانی روسیه بدون آی دی کارت نمانند و از خارج از ورزشگاه یا سکوی تماشاگران به گزارش بازی ها نپردازند.

اکنون مشخص نیست آیا برای 25 خبرنگار موردِ اشاره آی دی کارت صادر شده و آنها حتی در حد خبرنگاران مکتوب مجوز حضور در ورزشگاه را دارند؟ همچنین این پرسش مطرح است که اگر احتمال می‌رفته در بازیهای آسیایی، همان ماجرای جام جهانی تکرار شود، چرا مسئولان صداوسیما برای حضوری تا این حد پرتعداد برنامه ریزی دقیقه نودی کرده اند؟ آیا قرار است همه این 25 خبرنگار گرداگردِ ورزشگاه‌های جاکارتا بچرخند و همچون میثاقیان دنبال یک سوژه بگردند تا به اسم گزارش ورزشی تقدیم مخاطب ایرانی کنند؟

منبع: تابناک

کلیدواژه: بازیهای آسیایی جاکارتا حق پخش

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tabnak.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تابناک» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۲۷۶۵۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کاش تلویزیون، این مدلی نبود

امروز روز مهمی برای فوتبال ایران در عرصه باشگاهی است؛ با توجه به اهمیت دیدار‌هایی که قرار است برگزار شود، ممکن است سرنوشت قهرمان این دوره از بازی‌های لیگ برتر مشخص شود. دست بر قضا دو بازی بسیار مهم هم قرار است برگزار شود که هر دو تأثیرگذار و تعیین‌کننده خواهند بود. یکی در تبریز که استقلال صدرنشین با تراکتور مچ‌اندازی می‌کند و دیگری در تهران که سپاهان به مصاف پرسپولیس می‌رود.

برگزاری هر دو دیدار در یک روز، چهارشنبه بزرگی را رقم زده و با توجه به حساسیت موجود در جدول رده‌بندی، اهمیت این دیدار‌ها را اگر از دربی بیشتر نکند، دست‌کمی از آن هم ندارد. این دو بازی با توجه به حضور تماشاگرانی که برای گرم‌شدن میدان پا به ورزشگاه می‌گذارند، ویترین مناسبی برای تبلیغ این رشته ورزشی در ایران است. البته که با توجه به رشد فضای مجازی، چنین ویترینی بیش از گذشته در عرصه بین‌المللی معرفی شده، ولی فرصت بی‌نظیری بود که بتوان از کنار آن بیشترین بهره را برای معرفی چهره دیگری از ایران برد.

قبل از ادامه مبحث همین ابتدا باید تکلیف را مشخص کرد که چنین روایتی با علم و آگاهی از این موضوع پیاده می‌شود که فوتبال مثل قبلا دغدغه کوچه و بازار نیست. درست در روز‌هایی که سفره‌ها کوچک‌تر شده‌اند، خیلی نیاز به دلِ خوشی است تا برای بازی‌های لیگ برتر، مثل سابق سرودستی شکسته شود. با علم به این موضوع، ولی بازهم می‌شد از این فرصت، استفاده درخوری کرد به شرط آنکه تلویزیون، این مدلی نبود.

این مدلی بودن تلویزیون در چند مورد خلاصه می‌شود؛ اول و مهم‌ترین آن‌ها انحصارطلبی است. صداوسیما سال‌های زیادی است که اجازه تأسیس و رشد شبکه‌های خصوصی را نمی‌دهد و همه چیز باید تحت سیطره‌اش قرار بگیرد. حتی اگر قرار به فعالیت بر بستر اینترنت هم باشد، باز باید این نهاد نیمچه چراغ سبزی نشان دهد. ناگفته پیداست که چنین نگاهی، روایت را یک‌سویه و رفته‌رفته مخاطب را دلسرد می‌کند. نگاه تکراری به وقایع با چهره‌های برمدار مانده، اجازه ذوق‌زدگی از مخاطب را می‌گیرد.

پیامد اصلی آن، ریزش مخاطب است. اتفاقی که چندسالی است رخ داده و به گواه آمار همین نهاد و البته اظهارات مسئولان رده‌بالایش، برنامه‌ها دیگر مخاطب چندانی ندارند. تمام مواردی که در بالا گفته شد، شامل برنامه‌های ورزشی می‌شوند. انحصار در این مورد تأثیرش را گذاشته و مخاطب مثل سابق استقبالی از آن ندارد. تازه برای فوتبال، خاصه از نوع پخش زنده‌اش، شرایط برای تلویزیون بهتر است و همچنان در زمره برنامه‌های پربیننده‌اش محسوب می‌شود.

ناگفته پیداست که این پربیننده‌بودن در مقایسه با سایر برنامه‌های کنونی است وگرنه کیست که نداند آمار در مقایسه با گذشته در همین بخش هم چنگی به دل نمی‌زند.

پس دومین مدل تلویزیون که در چنین روز مهمی برای فوتبال می‌توانست بهتر باشد، ولی نیست، ریزش مخاطبش به‌واسطه رانده‌شدن اکثر متخصصان و سپردن امور به دست آن‌هایی است که آمار نشان داد، صلاحیت چندانی برای تولید محتوای جذاب و البته مخاطب‌پسند ندارند.

غلبه نگاه پولی بر کیفیت هم دیگر مدل تلویزیون است که مخاطب فوتبالی را در چنین روزی آزار می‌دهد؛ پخش آگهی‌های بازرگانی تا یک ثانیه مانده به شروع بازی و زیرنویس‌های ناتمام در طول ۹۰ و چند دقیقه هم نشان می‌دهد که تلویزیون از پخش فوتبال، به دنبال بهره مالی است. افزایش درخور نرخ‌های آگهی در زمان پخش دیدار‌های مهم هم مهر تأییدی بر این ماجرا است. این موارد بخشی از تلاش برای انحصارطلبی تلویزیون در چنین رویداد‌هایی را توجیه می‌کند؛ هرچند تمامی اتفاقات را شامل نمی‌شود. حالا دیگر، سخن‌گفتن از این بحث که‌ای کاش این نهاد کمی با همین فوتبال که از ثانیه به ثانیه‌اش درآمدزایی می‌کند با روی خوش تا می‌کرد و دستی در جیب می‌کرد تا باشگاه‌های تا بن گرفتار بدهی را نجات دهد، امری آرمان‌گرایانه به نظر می‌رسد.

اصولا، اما در دنیایی بهتر، در چنین چهارشنبه‌هایی که مردم هم دل و دماغی برای پیگیری بازی‌های فوتبال داشته باشند، فضا برای رقابت آزاد باز است تا هر شبکه تلویزیونی که خدمت و کیفیت بهتری در پخش و تولید محتوا دارد، بتواند میهمان خانه‌های مخاطب شود. هرچند شاید مخاطب هم مجبور شود اندکی پول برای تماشای این زیبایی بپردازد، ولی آن‌وقت دیگر خیالش راحت است که نقد و نگاه یک‌طرفه‌ای به او خورانده نمی‌شود و قرار نیست با دیدن لحظه به لحظه برمدارماندگان، با آگهی‌های ریزودرشت، زیرنویس‌ها و تبلیغات عجیب و غریب که به میانه میدان هم کشیده شده و تولید محتوایی که فاقد جذابیت و کیفیت است، لذت تماشای یک بازی فوتبال از او سلب شود.